Kilka refleksji z Bimbo

Drodzy dobroczyńcy misji!
W ostatnich miesiącach w naszej parafii św. Jana Pawła II w Bimbo działo się tak dużo,
że ciężko było zebrać myśli, by napisać kilka słów. Jak mówi Kohelet „wszystko ma swój czas,
i jest wyznaczona godzina na wszystkie sprawy pod niebem…”(Koh 3,1) dlatego nadeszła pora,
żeby podzielić się kilkoma refleksjami.

Po moim powrocie z przyspieszonych wakacji gościliśmy na naszej misji wolontariuszy. Najpierw ciężko, przez 2 miesiące, pracował przy pracach wykończeniowych na plebanii mój tata Jerzy. Następnie dołączył do niego pan Stanisław Filip, na co dzień pracujący w Paryżu, który o możliwości pomagania w ten sposób dowiedział się od swojego proboszcza, ks. Piotra Boracy – wieloletniego misjonarza w Republice Środkowoafrykańskiej. Później gościliśmy kleryków tarnowskiego seminarium – Michała Stańczyka i Krystiana Czachora, pana Janusza Ochaba, a po nim dużą „ekipę” od instalacji elektrycznej. Wśród nich przyjeżdżających do RCA od wielu lat panów Marka Zycha i Ryszarda Raka, a także Macieja Mikołajczyka i pierwszy raz goszczącego na afrykańskiej ziemi Rafała Raka. Wszyscy oni wykonali z poświęceniem wiele fachowych prac, za co jesteśmy im niezwykle wdzięczni! Niektórzy przypłacili swoje zaangażowanie lżejszym, czy mocniejszym epizodem malarii. To dzięki nim – w większości członkom Tarnowskiego Wolontariatu Misyjnego – nie musieliśmy się martwić o postęp niezbędnych prac przy budowie domu misyjnego, czyli plebanii wraz z pokojami dla gości. To dzieło sfinansowała w całości diecezja tarnowska, a raczej jej wierni, którzy zawsze są dla nas życzliwi i hojni, gdy potrzebujemy modlitewnego i materialnego wsparcia.

Z okazji poświecenia wyżej wspomnianego domu gościliśmy na naszej misji biskupa pomocniczego diecezji tarnowskiej, bpa Leszka Leszkiewicza, a także ks. Krzysztofa Czermaka, wikariusza biskupiego ds. misji. Program ich wizyty był bardzo napięty, gdyż odwiedzili wszystkich pochodzących z diecezji tarnowskiej misjonarzy pracujących w tym kraju. Udało się jednak wspólnie przeżyć tę piękną uroczystość, która obejmowała także wmurowanie kamienia węgielnego w rosnące mury nowego kościoła parafialnego, jak również poświecenie groty maryjnej oraz zainstalowanie figurki Matki Bożej. To dzieło mogło powstać dzięki ofiarności wielu darczyńców z Polski, jak i naszych „bimbowskich” parafian. Nadmienię tylko, że dużą sumę pieniędzy otrzymałem od pragnącego pozostać anonimowym parafianina z mojej rodzinnej parafii w Dąbrowie Tarnowskiej.

Cała uroczystość – na którą później dotarł także brat ks. Proboszcza Szymona ks. Daniel Pietryka i ks. Andrzej Krajewski – była bardzo skomplikowanym przedsięwzięciem logistycznym. Szacuje się, że uczestniczyło w nim około 1000 osób. Grupy liturgiczne ćwiczyły pieśni, układy taneczne, a także asystę i czytanie Słowa Bożego już od kilku tygodni przed uroczystością. Mszy Świętej przewodniczył ksiądz kardynał Dieudonné Nzapalainga. Po niej nastąpiły wspomniane wyżej poświęcenia, a na końcu razem z około 60 gośćmi i tak samo liczną grupą zaangażowanych bezpośrednio w przygotowania parafian spożyliśmy posiłek. Opatrzność Boża sprawiła, że od końca ubiegłego roku mamy trzeciego księdza, którym jest ks. Wojciech Rymut. To dzięki jego wysiłkowi ostatnia część uroczystości była tak pięknie przygotowana. Kiedy uczestniczyłem w tej Mszy Świętej moje myśli biegły do początków działalności duszpasterskiej na tym terenie. Widząc różnicę w stopniu zaangażowania ludzi świeckich w stosunku do tego, co pamiętam sprzed 4 lat zakręciła mi się w oku łza, widziałem bowiem, że dużo wysiłku nie poszło na marne.

Pozwólcie, że wrócę nieco myślami do okresu przed Bożym Narodzeniem 2024. Już od dawna „chodziła mi po głowie” myśl, by z młodzieżą, którą od 2 lat więcej się zajmuję przygotować coś w rodzaju jasełek, ale takich, które były by dzięki autorskiemu scenariuszowi zaktualizowane do panującej tutaj sytuacji. Chciałem, by poruszyć w nich tematy, którymi na co dzień żyją nasi parafianie. Dlatego cała opowieść osnuta była w wydarzenia z życia rodzinnego. Radości i smutki, a także wyzwania, które życie stawia przed środkowoafrykańską rodziną. Podziwiałem zaangażowanie niewielu, bo 10 osób, które jednak potrafiły poświęcić swój czas na co najmniej dwie próby w tygodniu od początku listopada, aż do Bożego Narodzenia. Odegrali scenę zwiastowania, scenki z katechezy, rozmowę katechisty z przygotowującą się do Chrztu Świętego katechumenką, rodzinne rozmowy na temat wiary, prawdziwego sensu przeżywania Świąt i znaczenia szopki. W te sceny wpleciono ewangelię o siewcy wraz z pytaniem o to, jaką glebą jesteśmy dla Słowa Bożego. Cały ten wysiłek to jedna z wielu prób jakie od dawna podejmujemy w parafii, aby ludzie schodzili w swojej relacji z Bogiem i do wiary w ogóle nieco głębiej. Dużo tu bowiem powierzchowności, niepotrzebnego pośpiechu i spłyconych refleksji. Dużo wagi przywiązywanej raczej do tego co na zewnątrz, a mało do tego, co naprawdę ma sens. Dużo spontanicznej radości bez większych przemyśleń. Smuci, gdy Boże Narodzenie kojarzy się ludziom, a zwłaszcza dzieciom tylko z prezentami, kolorowymi światełkami na głowie, czy trąbką stadionową, w którą od wczesnego rana do późnej nocy trąbią gdzie tylko popadnie. No więc… budujemy Kościół. Zwłaszcza ten przez duże „K” tworzony z ludzi świadomych wagi otrzymanego Chrztu Świętego. Wiem, że takie małe przebłyski jak ten jasełkowy scenariusz to tylko „kropla w morzu potrzeb”, ale cieszył pozytywny odbiór tego przedsięwzięcia. Budujemy także kościół przez małe „k”. Rosną szybko jego mury. „Za pasem” Wielki Post. Dużo się dzieje, a wszystko to, by było choć troszeczkę bardziej w głąb, niż na powierzchni.

Pozdrawiam Was wszystkich i dziękuję za modlitwy, które pozwalają mi tutaj żyć. Do zobaczenia na kolejnym urlopie w Polsce.

Ks. Paweł Dąbrowa Republika Centralnej Afryki